Verhaal 6: De algemene indrukken

Hallo allemaal, hier weer even een stukje op de site. Het einde van deze bijzondere reis begint in zicht te komen, en daarom schrijf ik nu even een verhaal over de indrukken die ik de afgelopen tijd heb opgedaan.

Ten eerste is het me opgevallen dat ondanks de (zeer) lage levensstandaarden waarin sommige mensen leven, het overgrote deel van de bevolking heel vrolijk en opgewekt is. Waarschijnlijk komt dat omdat Mozambique al redelijk op aan het klimmen is en de mensen een aantal jaren geleden dus in nog moeilijkere omstandigheden hebben moeten leven. Het blijft echter staan dat het grootste deel van dit land onder de armoede grens leeft en bijvoorbeeld HIV een enorm probleem oplevert. Ik heb met mensen van het rode kruis gesproken en mij werd verteld dat het besmettingspercentage in delen van Mozambique tussen de 20 en 30% ligt! Voor de minder snelle rekenaars, dat is ongeveer 1 op de 4 personen! Dat, opgeteld bij het feit dat malaria een serieus probleem vormt in grote delen van het land, maakt dat het dus ook niet gek is dat de gemiddelde levensverwachting onder de 40 jaar ligt.

Zoals gezegd, malaria vormt ook een groot probleem, en in de tijd dat ik hier ben geweest, hebben twee mensen in het gezin waar ik verblijf malaria opgelopen. Verder heb ik meerdere personen gesproken die zelf voor langere tijd in het ziekenhuis hebben gelegen, of die kennissen, vrienden of familie hebben verloren aan malaria. Het is dus toch gebleken dat het geen overbodige luxe was de juiste medicijnen mee te nemen.

Verder is de hygiënische standaard hier vrij laag. Men kent het principe van een prullenbak of toilet amper, en het is dus heel normaal dat iemand zijn behoefte doet midden op staat, of in zijn eigen tuin. Overigens is het drinkwater (mits goed gedistribueerd) wel van goede kwaliteit. Het probleem zit juist in die distributie, want meer dan eens per dag valt de druk weg, en kan (vervuild) grondwater de waterleiding binnen dringen. Het komt dan ook meer dan eens voor dat ik water in mijn emmer doe om te gaan douchen, en ik me moet afvragen of ik überhaupt wel schoner ga worden van dat water. Het water is soms zo troebel dat ik de bodem van de emmer niet kan zien en op zulke momenten sla ik mijn douche toch maar even over.

Via de douche komen we dan aan bij mijn eigen badkamer, want zoals ik in het begin schreef moest ik de eerste weken de badkamer delen met de rest van het huis. Sinds een aantal weken heb ik een privé badkamer, die ik enkel deel met kakkerlakken, kikkers, hagedissen, vrij grote spinnen en eenmaal zelfs een kleine schorpioen. Het is dus elke keer weer afwachten wat ik tegenkom als ik de deur opendoe. Verder heb ik in die badkamer een douche (die niet werkt), een toilet (zonder stortbak) en een wasbak (zonder stromend water). Er is een kraan in de badkamer die het (af en toe) doet, en zodoende kan ik dus nu mijn eigen emmer vullen om het toilet door te spoelen of om me te douchen. Maar ondanks dat, ben ik er toch erg blij mee!

Het eten hier in huis is niet echt om over naar huis te schrijven, al doe ik dat nu toch. De maaltijden bestaan hier uit: Kip of vis, kale rijst of een soort maïs pap, soms bruine bonen drab en als ontbijt brood met ei. Voor de mensen die mij water beter kennen, weten dat ik een aantal dingen echt niet lekker vind, welke zijn: maïs, bruine bonen en kale witte rijst. Kortom, het is een blijde verassing als we eens bij familie eten, want op dat soort gelegenheden wordt er vaak iets uitgebreider gekookt met onder andere krab(!), garnalen, een soort loempia's en gegrilde kip.

Iets totaal anders, maar wel erg grappig, is de staat van de auto's hier in het land. Zo had ik al verteld over de auto van Angelo en de chappa vanuit Savanne, maar er rijden nog veel meer barrels rond. Zo reden we laatst achter een bus waarvan de voorwielen zeker een meter meer naar links zaten dan de achterwielen en de bus dus letterlijk schuin over de weg reed. Ook heb ik laatst in een chappa gezeten waarvan de deur bij dichtslaan van de auto viel, waarna de 'conducteur' de deur oppakte, weer terug probeerde te duwen en de rest van de rit de deur op zijn plaats probeerde te houden.

Afgelopen week heeft Angelo een nieuwe auto gekocht, een heuse 4x4 en ik denk dat het (ongeveer) de enige auto in de wereld is die gewoon gaat rijden terwijl je de koppeling hebt ingedrukt, en die niet afslaat als je de koppeling vergeet in te drukken, en nee, het is geen automaat!

Maar dan het geen waar ik de meeste moeite mee heb (gehad), en ik heb er al over geschreven, is het ontbreken van besef van tijd. Ik vraag bijvoorbeeld elke avond hoe laat we de volgende dag naar kantoor gaan. Rond 7 uur is meestal het antwoord, maar de dag dat ik voor 9 uur (het is 10 min. Rijden) op kantoor ben moet nog steeds komen. Ander voorbeeld, terwijl ik dit zit te typen is Angelo met zijn vrouw naar de kapper. Angelo gaat echter voor een aantal dagen naar Namibie en moet zo het vliegtuig halen. De vertrektijd komt steeds dichterbij en Angelo is nog steeds niet terug. Ik ben zeer benieuwd of hij het gaat halen...

Tot slot komen de nationale verkiezingen eraan. Op 28 oktober mag iedereen naar de stembus, maar ik krijg sterk het idee dat de uitslag al wel bekend is. De zittende partij, Frelimo, houdt de touwtjes strak in handen, wat goed te zien is in ARA-centro. Omdat ARA-centro een overheidsorgaan is, wordt de directeur geacht zich in te zetten voor Frelimo. Sterker nog, wanneer hij dat niet doet, wordt hij ontslagen en is hij alles (huis, auto en baan) kwijt. De directeur is dus al voor een aantal weken niet op kantoor, maar is op campagne om 'zijn' partij te steunen. Verder zie je op het nieuws veel verkiezingsgeweld, wat vaak te maken heeft met het feit dat Frelimo geen andere partij in die regio toe wil laten. Kortom, er valt nog veel te verbeteren aan de democratie hier in Mozambique.

Nou, dat was het wel weer even voor deze keer. Volgende week zal ik wel weer een verhaal posten, met daarin de ervaringen van de metingen deze week en nog wat andere dingen. Tot snel,

Mark